sprawa kocia

Zaglądam ci ja do chlewika, by szpadel wziąć i bluszcz od sąsiadki posadzić, a tu coś szeleści w sianie na górze. Mysz? Szczur? Przecież do jesieni daleko - myszkują i szczurują po polach raczej. Wziąłem szpadel, patrzę raz jeszcze - wgapione we mnie widzę dwa zielone ślepia. Czarny kot obserwuje mnie wzrokiem mówiącym: "Ups! I co teraz?", a jednocześnie: "Mogę zostać? Proszę!". I mamy nowego sublokatora. Fajnie, chociaż nie lubię, gdy koty czają się gdzieś nade mną, a tego już wcześniej widziałem na dachu drwalki. Boję się, że wykorzystają moje plecy, by zeskoczyć na ziemię, a nie wiadomo, co taki włóczykij ma za pazurami.

Pani Basieńka

Przeprowadzając się na wieś, chciałem mieć kota, który by sobie mieszkał gdzieś na podwórku lub u kogoś innego, a przychodził po jedzenie i ot tak, pobyć z nami trochę. Z którym nie łączyłby nas stosunek własności, o którego nie trzeba by było się martwić, że jak wyjedziemy, zostanie bez jedzenia i opieki, takiego kota egzystującego na równi z nami. Dość szybko napatoczyła się Pani Basieńka - kotka przytulasta poza wszelkie granice upierdliwości, a jednocześnie czysta i pełna godności. Teraz zamieszkała gdzieś dalej, widują ją na drugim końcu wsi. Tego kota nazywać chyba nie będę, chociaż idąc za ciosem... Lubiński? :)

A w sierpniu, jeśli dobrze pójdzie, zamieszka u nas małe, białe kocię - w domu. Jednak klasycznie. Niech się Wojtuś oswaja ze zwierzakiem. Poza tym jakoś tak pusto we wiejskiej chałupie bez fauny.