jasne strony neowieśniactwa

Ziemia pachnie świeżo, coraz to dziwniejsze ptaki kołują nad majątkiem. Dziś widzieliśmy parę czajek, które wyjąc jak radiowozy przekomarzały się ze sobą w powietrzu (dzięki, Martynko, za identyfikację po samym opisie dźwięku!). Przestało też nareszcie wiać. Pogoda w sam raz na prace podwórkowe.

Ale o tym następnym razem.

Myślałem trochę nad tym, co pisałem o mieszkaniu na wsi, pogadałem z żonką, która zna mnie lepiej niż ktokolwiek, a często lepiej niż ja sam, i spojrzałem na sprawę pod innym kątem. Pod wpływem chwili, obecnej sytuacji i komentarzy Los Alpaqueros, które zdawały się innymi słowy opisywać mój ówczesny stan ducha, zacząłem już myśleć, że póki nie zacznę wędzić serów, piec chleba, hodować zwierząt, prowadzić agroturystyki i wykonywać rękodzieła, pozostanę mieszczuchem, który znalazł się nie na swoim miejscu. Ale guzik. To zwykły stereotyp, który nijak do mnie nie pasuje. Mieszkając w mieście chodziłem codziennie wkurzony na korki i hałas, na wszędobylskie reklamy i wciskającą się na siłę do łba, atakującą z każdej strony popkulturową, komercyjną papkę. Teraz jeśli mam coś do załatwienia w mieście, mogę tam z sentymentalną przyjemnością pojechać, by już po dwóch dniach mieć dość i z jeszcze większą przyjemnością wrócić.

To prawda, że załatwienie choćby koncertu jest bardziej męczące, gdy człowiek nie ma bezpośredniego kontaktu ze środowiskiem i trzeba dzwonić, pisać, irytować się, że ktoś człowieka ignoruje... Ale czasy kontaktów bezpośrednich w mieście naznaczone były z kolei niesłownością i niesolidnością lub najzwyklejszym zabieganiem, które kazało umawiać się na spotkanie nieraz miesiąc naprzód, by dzień przed terminem ktoś je odwołał. Dodajmy do tego kolejki do wszystkiego - od lekarzy po pieczywo, brak miejsc w knajpach w weekendowe wieczory w połączeniu z zakazem spożywania alkoholu w miejscach publicznych... Tymczasem właśnie zaczyna się sezon na herbatkę spożywaną w plenerku pod wierzbą podczas przerw w pracy, czyste powietrze na podwórku (gdy tylko skończy się sezon grzewczy) i wiele, wiele innych rzeczy, których nie zamieniłbym na żadną Warszawę, Kraków, Mediolan czy Barcelonę. Co najwyżej Reykjavik, ale miejmy nadzieję, że żadna dziejowa zawierucha nas stąd nie przegoni.

A zatem: Nie, nie będę hodować zwierząt i produkować ekologicznej żywności (być może poza miodem). Nie, miejsce, w którym mieszkam nie stopi się w jedno z moim sposobem na życie. Tak, nadal będę całymi dniami siedział przed komputerem, najpierw pracując, a potem grając w gry (być może dzieląc to z pszczelarstwem). Nie, to zdecydowanie nie to samo, co siedzenie przed komputerem w mieście. I nawet jeśli będę jedynym człowiekiem na stałe zamieszkałym na wsi, który funkcjonuje w ten sposób, to nie znaczy, że nie można w ten sposób być szczęśliwym.

Wyszedłem dziś zanieść narzędzia do chlewika i jak zawsze przystanąłem, by spojrzeć w nasze najpiękniejsze niebo na świecie. Tego wieczoru ciszę zakłócał świergot ptaków. A właściwie nie zakłócał, tylko wzbogacał, bo to wciąż jest cisza. A niebo wyglądało tak: