wierzba naprawdę płacząca

Gdy kupiliśmy dom w październiku 2011 roku, nie podobała mi się - wyglądała dość żałośnie. Na dodatek wierzba płacząca na środku wiejskiego podwórka? "Do parku z nią" - pomyślałem, a całkiem poważnie chciałem nająć koparkę i przesadzić drzewko do zagajniczka, który na naszym majątku powoli sobie wzrasta. Nie zrobiłem tego jednak z braku czasu i rozeznania.

Wiosną wierzba zazieleniła się i polubiła ją Karolina. Mnie dalej nie przekonywała, ale nauczyłem się ją ignorować. Czyniłem to tak skutecznie, że pozwoliłem jej zarosnąć i tego lata witki sięgały ziemi, a pnia nie było widać. W międzyczasie podwoiła swoje rozmiary.

Lipa Czarnokierska dziś. Z czasów, gdy była mniejsza,
nie znalazłem żadnej foty, choć chciałem. Lipa.

Moi rodzice podczas pobytu u nas tego lata stwierdzili, że wierzbę można przycinać o każdej porze roku. Mama wzięła sekator i wycięła w koronie drzewa otwór w taki sposób, że wygląda ono teraz jak szałas. Ja postawiłem pod nią ławeczkę, na gałęzi zawiesiłem lampion i mam teraz własną Lipę Czarnokierską.

A dziś po raz kolejny słyszałem, jak wierzba płacze. Codziennie ostatnio, gdy wracam rano po odwiezieniu synka do przedszkola, słyszę dobiegające z korony żałosne "miauuuu...". To nasza megainteligentna, ale niezaradna życiowo kotka pakuje się tam od razu po tym, gdy uda jej się zwiać z domu, i spędza całe wagary na jednym z wątłych konarów. Dobrze, że Turbosąsiad zostawił u nas swoją drabinę. Nie wiem, co to będzie, gdy ją zabierze. Wierzba będzie jeszcze dłużej płacząca. Lub głośniej, gdy przyjdzie kota fujarę strząsać z drzewa.