Dopiero podczas zazen zauważyłem, ile zwierząt obudziło się w naszym otoczeniu. Poza delikatnym jeszcze jak poranna mgła aromatem gnojówki przez otwarte okno dobiegał nas rechot żab, świergot jaskółek, pianie koguta, bzyczenie much, pszczół, os i bąków. Natłok myśli, wspomnień sprzed godziny, sprzed nocy, sprzed lat utrudniał koncentrację.
Synek ma to po mnie i po swoim dziadku. Jakby to znajomy buddysta powiedział, jest bardzo "głowowy". Próbowałem nauczyć go medytacji, wyznaczając 3 minuty jako absolutne maksimum. Wytrzymał 10 sekund "słuchania oddechu", po czym szepnął: "ale mnie się jus znudziło". Nic dziwnego - jego intelekt rozwija się w niesamowitym tempie, kluczy, plącze się, szaleje. Nie ma słów, które do niego kierujemy, a z których nie uczyniłby tematu do dyskusji, zaczynając od swojego "ale". U mnie pod kopułą wciąż wre i często całe 15 minut zazen poświęcam na zejście świadomością w dół. Po kilku latach (z długą przerwą) jestem na wcześniejszym etapie niż wielu początkujących. Ale nic to - medytacja to nie osiąganie celów tylko proces. Niech trwa.
A tymczasem dokoła maj. Podwórko załaweczkowane i ostolikowane - można obiadować na świeżym powietrzu. Cztery miesiące najpiękniejszej pogody. Krótko, ale cóż - trzeba brać, co dają!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zapraszam do komentowania. :)