cuda nad drogą gminną

Niemieckie meteorologi mówią, że zima się skończyła i wygląda na to, że rzeczywiście już nie sypnie. Wyprztykała się chyba w zeszłym roku. Ja w międzyczasie wróciłem z tak zwanej cywilizacji, gdzie ze smutkiem odnotowałem fakt, iż nadal "upadają obyczaje". Poziom radiowych przebojów dnia sięga dna, w EMPiK-u pierwsze miejsce na liście sprzedaży książek zajmuje książka o gównie (dosłownie!), a zabawki, nawet te droższe, potrafią zepsuć się godzinę po pierwszym użyciu.

Podczas wypadów rodzinnych liczba czynników wpływająca na wszelkie decyzje jest tak duża, że trzeba mieć sporo siły i samozaparcia, by przeforsować coś naprawdę fajnego i ciekawego. Ja nie miałem. Zamiast planowanego zwiedzania zamku książąt mazowieckich w Płocku i starego miasta tamże, zwiedziliśmy galerię handlową. I to dwa razy, bo trzeba było reklamować wspomnianą zabawkę. Choć zatem fajnie było spotkać się z dawno, a nieraz bardzo dawno niewidzianymi krewnymi i oderwać się od codzienności, cieszyłem się z powrotu na Pruthenię, gdzie żadnych reklam, przebojów dna i papierowych tudzież plastikowych gówien na półkach nie uświadczysz, za to pachnąca wiosną ziemia, pędzące przez pole młode sarenki, szybujące nad lasem żurawie i cisza dają energię i sprawiają, że czuję się panem własnego życia w stopniu nieosiągalnym wcześniej, gdy mieszkałem w mieście.

Sami zobaczcie zresztą, jak pięknie przedstawia się moja codzienna droga do synkowego przedszkola: